رهگذر تنها…
خیلی وقته به این نتیجه رسیدم که ما آدما رهگذریم،میایم-میریم…ممکنه مسیری از زندگی با یکی هم مسیر بشیم ولی یه جایی بینمون فاصله میافته
ولی انگاری منو توی این مسیر زندگی میخکوب کردن،آدما میان،بعضیاشون یه خرده کنارم میشینن،تا بهشون دلبسته و وابسته شدم تنهام میذارن و میرن…من میمونم و یه جای خالی و یه دل تنگ!
خیلی وقته دارم شعار منطقی بودن رو میدم،خیلی وقته دارم شعار مستقل بودن رو میدم علی الخصوص توی احساسات…
ولی یهو کم میارم،میبرم،گاهی واقعا سخت میشه سر کردن با تنهایی!!همخونه چندان دلپسندی نیست اخه!
یکی میخوام که متعلق به من باشه،نگران از دست دادنش نباشم،نلرزم از اینکه الان میره و تنها میمونم
گاهی به سرم میزنه فرار کنم از آدما،منزوی بشم،اون وقت دیگه خیالم راحته که تنهای تنهایم!راحت تر از اینه که آدما دور و برم باشن
ولی احساس تنهایی کنم…
بزدل
آره…من یه بزدل و ترسویم!
ولی دلم میخواد همه چیز همین الان تموم بشه…
ببنیم تهش چیه؟!
تلخ تلخم…
گاهی آدم خیلی دیر به اشتباهش پی میبره،اونوقت با یه تلخی غیر قابل جبران می مونی و نمیدونی باهاش چکار کنی جز حسرت و غصه خوردن یا اینکه هی به خودت بگی آخه این چه گهی بود که خوردی!!
بعضیا را چه دیر میشناسیم و پی به باطنشون میبریم،نه…گاهی چقدر خودمونو راجع به باطن واقعی یه نفر گول میزنیم،اخه میخوایم اونجوری که ما دوست داریم باشه……یهو میبینی که سرت به سنگی خورده که بیا و ببین!!وا مصیبتا!
دارم چشامو میمالم که آدما رو روشنتر ببینم…
باید رفت….
اگر کسی مرا خواست
بگویید رفته باران ها را
تماشا کند
و اگر اصرار کرد
بگویید برای دیدن توفان ها
رفته است
و اگر باز هم سماجت کرد
بگویید رفته است تا دیگر
باز نگردد
*بیژن جلالی
پیکار زندگی
زندگی جریان دارد چه من بخوام چه نخوام.راه خودشو میره،حالا هر چی میخوای بگو که خسته ام!رمق ندارم!
واسش اهمیت نداره که من همپای اون برم یا نرم.گاهی میگم بی خیال همه چیز!گور پدر همه چیز!ولی آخه مگه میشه؟!خدا ما رو گره زده به این زندگی.زندگی یه جنگ تمام عیار است.شاید بگید چه خشن!!ولی بخدا جنگ است.واسه ی بقای خودت باید بجنگی،با دنیا و آدماش،با طبیعت و عواملش،با آدمایی که میخوان تو رو ببلعند..بگی که من هم وجود دارم لااقل به خودت!
قبل از جنگیدن هم باید فکر یه پوست کلفت بکنی وگرنه تاب نمیاری و تموم میشی…..
صحرای محشر
ما،موجوداتی به نام انسان که پیشینه مان به قابیل برادر کش می رسه و نفرت و کینه در چشم ها یا از نوع محافظه کارانه اش در دل هایمان موج می زنه که هر لحظه در کمین نابود کردن و خرد کردن یکدیگریم!
همین است صحرای محشر!
کجا پی اش می گردیم؟!همین جاست،بیخ گوشمان.
زنان امانتدار
ما_زنان_امانتدارایی هستیم که وظیفه مان اینه که جسممون رو بکر و سالم به دست مردی به نام شوهر بسپاریم،پس سهم خودمان چیه؟!
رقص بر بام پریشانی 